Queen-Sheer Heart Attack

Prisoner

To jest poprostu totalny rozpieprzacz, każdy kawałek zabija ,no prawie każdy, to co się dzieje w Brighton Rock to rozkurw absolutny, Stone Cold Crazy miażdży, to już jest metal podobnie Now I'm Here, poraża ciekawość Tenement Funster,melodia w In the Laps of Gods Revisited i przede wszystkim cudowny,niesamowity,piękny Killer Queen gdzie poziom emocji w muzyce sięga totalnych emocji ,z kolei Flick of the Wrist to mistrzostwo chórków ,cudo poprostu

kocham kurwa ten zespół, poprostu kocham ,sorry za emocjonalną wypowiedź ale nie umiem inaczej

24 listopad 1991 to dzień w którym na zawsze zgasło słońce

Prisoner

No słuchałem, dobra płyta, ale jeszcze spróbuję się bardziej wsłuchać..., aczkolwiek mi się z tego co znam najbardziej podoba koncertówka- Live Killers.

Child of the damn

Byłaby genialna płyta, gdyby nie 3 kawałki: She Makes Me i obie części In the Lap of the Gods... A tak jest nadal bardzo dobra, choć najmniej mi się podoba z okresu 1973-78. Inna jest produkcja, troszkę bardziej brudna, co jednak wychodzi płycie in plus. Repertuar bardziej zróżnicowany niż na Queen II; nie czuć już tutaj pewnej wspólnej myśli, co niestety lub stety odtąd miało być normą u Królowej. Zasadniczo można podzielić ów repertuar na: czady, fredkowe ekstrwagancje, piosenki pop oraz ballady. Jeden z największych czadów mamy już na otwarcie. Kapitalny Brighton Rock, oczywiście autorstwa gitarzysty, z długim porywającym solo, przebojowy, nieco knajpiany (w pozytywnym sensie) Now I'm Here, mocny punkt każdego koncertu Królowej. I dwa czady "niemayowe". Tenement Funster, autorstwa Taylora, zaczyna się jak mroczna ballada, eksploduje w refrenie i posiada zanurzone w pogłosach, nieco psychodeliczne solo gitary. No i przede wszystkim Stone Cold Crazy, rozszalałe boogie, z riffem antycypującym... thrash metal i Freddiem wypluwającym linijki tekstu z zawrotną szybkością. Do tej pierwszej kategorii można jeszcze wliczyć nieco orientalny (zagrywki Maya) Flick of the Wrist (również autorstwa wokalisty). Killer Queen to pierwszy wielki przebój Królowej. To dzięki tej uroczej piosence zespół wypłynął wreszcie na szersze wody. A muzycznie to typowy dla Freddiego mariaż rocka z muzyką wręcz kabaretową. A płaczące solo Maya? Rewelacja. Bring Back That Leroy Brown, to w zasadzie coś podobnego, choć rzecz stylistycznie przypomina... ragtimy Scotta Joplina!!! In the Lap of the Gods to bolesna wpadka. Utwór pretensjonalny, zaśpiewnym z niestrwanym patosem, przeprodukowany. Słowem, karykatura Queen i to w obu odsłonach. Jedyną w miarę zwyczajną piosenką na albumie jest pierwsza kompozytorska próba Johna Deacona - Misfire. Na tle jego późniejszych dokonań, utwór nie wyróżnia się jednak niczym szczególnym. No i czas ballady. Do She Makes Me zaśpiewanej przez Maya nie ma co wracać - bardzo kontrowersyjna rzecz. Niemniej jego Dear Friends to małe cudeńko, choć mamy tu tylko fortepian plus głos Freddiego (na fortepianie - Brian). Niewątpliwie jednak balladowe opus magnum z SHA jest Lilly of the Valley. Na maksa liryczny Freddie i niebanalne strofy o miłości... To jest to!